پریان

دلم تنگ است این شبها 

یقین دارم که میدانی

صدای غربت من را ز احساسم 

تو می خوانی

شدم از درد تنهایی

 گلی پژمرده و غمگین

ببار ای ابر پاییزی 

که دردم را تو میدانی

میان دوزخ عشقت

 پریشان و گرفتارم

چرا ای مرکب عشقم

 چنین آهسته میرانی

تپش های دل خسته

 چه بی تاب و هراسانند

به من آخر بگو ای دل

 چرا امشب پریشانی

دلم دریای خون است

 و پر از امواج بی ساحل

درون سینه ام آری 

تو آن موج هراسانی

هماره قلب بیمارم

 به یاد توشود روشن

چه فرقی می کند اما 

تو که این را نمی دانی