پریان

خیلی وقتها به امتحان دیکته فکر می کنم، اولین امتحانی که در کودکی با آن روبرو شدم.

چه امتحان سخت و بی انصافانه ای بود.

امتحانی که در آن، نادانسته های کودکی بی دفاع، مورد قضاوت بی رحمانه دانسته های معلم قرار می گرفت.

امتحانی که در آن با غلط هایم قضاوت می شدم نه با درست هایم.

اگر دهها صفحه هم درست می نوشتم، معلم به سادگی از کنار آنها می گذشت اما به محض دیدن اولین غلط دور آن را با خودکار قرمز جوری خط می کشید که درست هایم رنگ می باخت. جوری که در برگه امتحانم آنچه خود نمایی می کرد غلط هایم بود.

دیگر برای خودم هم عادی شده بود که آنچه مهم است داشته ها و توانایی هایم نیست بلکه نداشته ها و ضعف هایم است.

آن روزها نمی دانستم که گرچه نوشتن را می آموزم اما ...

بعدها وقتی به برادر کوچکترم دیکته می گفتم همان گونه قضاوت کردم که با من شد وحتی بدتر.

آنقدر سخت دیکته می گفتم و آنقدر ادامه می دادم تا دور غلط های برادرم خط بکشم.

نمی دانم قضاوتهای غلط با ما چه کرد که امروز از کنار صفحه صفحه مهربانی دیگران می گذریم اما با دیدن کوچکترین خطا چنان دورش خط می کشیم که ثابت کنیم تو همانی که نمی دانی، که نمی توانی.

کاش آن روزها معلمم، چیز مهمتری از نوشتن به من می آموخت.

این روز ها خیلی سعی می کنم دور غلطهای دیگران خط نکشم. 

این روز ها خیلی سعی می کنم که وقتی به دیگران می اندیشم خوبیهاشان را ورق ورق مرور کنم.

کاش بچه هایمان مثل ما قضاوت نشوند.

آقاى محمد کاظم کاظمى شعر معروف خود را در اوایل سال ١٣٧٠سرود و در مطبوعات ایران و در جمع مهاجرین گُل کرد. با اینکه گفته بود:

غروب در نفس گرم جاده خواهم رفت

پیاده آمده بودم، پیاده خواهم رفت

اما او به کشور نیامد و پس از گذشت نزدیک به پنج سال، جناب جاوید شعر ذیل را به استقبال ایشان سروده بودند:

به استقبال از محمد کاظم کاظمى

بیا که...

شنیده ام که به سویم پیاده مى آیى

تمام آنچه ندارى نهاده مى آیى

بیاکه برق شبت آتش جنون من است

بیا که فرش رهت برگ هاى خون من است

بیا که چادر پر خون خواهرت اینجاست

بیا که مرقد پاک برادرت اینجاست

بیا و ساعتى در شهر شب درنگ مکن

و شیشه ى دل خود را قرین سنگ مکن

بیا که با تو حدیث کلاغ را گویم

و جان سپردن گل هاى باغ را گویم

بیا و شعر پُر از التهاب خویش بخوان

میان جمع یتیمان کتاب خویش بخوان

غروب از نفس گرم جاده مى آیى

پیاده رفتى و اینک پیاده مى آیى

اگرچه رود من از آب ناله ها پُر شد

و نان ما ز قضا تکه هاى آجُر شد

اگرچه کودک ما روز عید، عید نکرد

و جامه ى سیه ى خویش را سپید نکرد

صداى بوم ازین آشیانه مى آید

به دوش هموطنت تازیانه مى آید

به شهر هرکه بیبنى فتاده خواهى دید

و مثل خود همگى را پیاده خواهى دید

درفش عزت یاران خمیده خواهى یافت

و سینه سینه ى شهرت دریده خواهى یافت

غروب ها نفس تنگ جاده را دیدم

ولى نیامدن آن پیاده را دیدم

زمان کذشت و ازان آشنا خبر نرسید

و آنکه در همه جا بود، رهگذر نرسید

گهى غروب و گهى نیمروز را دیدم 

و رنج هاى خزان و تموز را دیدم

نیامدى و من از انتظار مى میرم

چو لاله هاى وطن داغدار مى میرم

نیامدى و شفق، رنگ خون ما بگرفت

ز سنگ و چوب وطن بهر ما عزا بگرفت 

نشان دشنه ى آوارگى به سر دارم

ز داستان سیاه شبت خبر دارم

غریبه باشى و من نیز دربدر بودم

تو شعر گفتى و من نیز نوحه گر بودم

من از کرانه ى غربت پریده آمده ام

و ابر هاى سیه را دریده آمده ام

اگرچه خسته و پژمان و ریش بنشستم

ولى به کنگره ى بام خویش بنشستم

درین دیار به بالم اگرچه سنگ زنند

نه سنگ آه چه گویم ! که با تفنگ زنند

به کوه و باغ و بیابان پریده ام اینجا

ولیک تیر ملامت ندیده ام اینجا

اگرچه نعش برادر به دوش مى گیرم

و ناله هاى غریبانه گوش مى گیرم

اگرچه کلبه ى من نقش گور را دارد

و گریه ام نفس بومِ کور را دارد

ولیک سنگر پُر افتخار من اینجاست

هرات و کابل و بلخ و مزار من اینجاست

به انتظار، سخن با غروب مى گویم

به یمن مقدم تو شعرِ خوب مى گویم

بیا که تا به سحر قصه را دراز کنیم

سحر، به مسجد بى سقف خود نماز کنیم

بیا و بال بیفشان که شهپرت اینجاست

و آشیانه ى باز و کبوترت اینجاست

بیا که بر من و تو آسمان دو رنگ شده

و میزبان تو از مهمان به تنگ شده

چه گویم آنکه اگر سفره بسته خواهد شد

حریم حرمت مهمان شکسته خواهد شد

کابل، ١٠ حوت ١٣٧٤ جاوید.

اشراف زاده ای، در راه پیرمردی دید که بارسنگینی از هیزم بر پشت حمل می کند، لنگ لنگان قدم بر می داشت و نفس نفس صدا می داد. 

به پیرمرد نزدیک شد و گفت: مگر تو گاری نداری که بار به این سنگینی می بری؟ هر کسی را بهر کاری ساخته اند. گاری برای بار بردن  است.

پیرمرد خنده ای کرد و گفت: این گونه هم که فکر می کنی نیست. به آن طرف جاده نگاه کن. چه می بینی؟

اشراف زاده با لبخندی گفت: پیرمردی که بارهیزم بر گاری دارد و به سوی شهر روانه است.

پیرمرد گفت: می دانی آن مرد، اولادش از من افزون تر است ولی فقرش از من بیشتر است؟

اشراف زاده گفت: باور ندارم، از قرائن بر می آید فقر تو بیشتر باشد زیرا آن گاری دارد و تو نداری و بر فزونی اولاد باید تحقیق کرد.

پیرمرد گفت: آقا! آن گاری مال من و آن مرد همنوع من است. او گاری نداشت و هر شب گریه ی کودکانش مرا آزار می داد چون فقرش از من بیشتر بود گاری خود را به او دادم تا بتواند خنده به کودکانش هدیه دهد.

بارسنگین هیزم، با صدای خنده ی کودکان آن مرد، چون کاه بر من سبک می شود. آنچه به من فرمان می راند خنده کودکان است.

فکر میکنم من یک پسر احساساتی هستم که زیاد وابسته میشم وابستگی به وبلاگ هم یکی از این مورداس 

مدتی بود که ننوشتم راستش دیگه نمی خواستم بنویسم مثل همه دوستام که دیگه نمی نویسند ولی انگار وبلاگ جزئی از زندگی من شده 

تو این مدت هر اتفاقی که می افتاد میخواستم بیام و بنویسم که امروز بالاخره صبرم لبریز شد و دیگه طاقت نیاوردم 

خوب دیگه  بگم از دربی امروز در دانشگاه امام خمینی بهشهر 

بگم از دربی امروز در دانشگاه امام خمینی بهشهر 

راستش من خودم هیچ وقت فوتبال ندیدم اهل فوتبال دیدنم نیستم اصلا هم ازین ورزش خوشم نمیاد بگذریم 

طرف رفته از خونه خودش گیرنده دیجیتال آورده دی 

پسره انتشاراتی هم رفته تلویزیون آورده 

نشستن توی نماز خونه که دربی ببینند 

جیغ، داد، هوار، شعار اصلا تماشایی جاتون خالی 

رفتیم سر کلاس دیدیم سه نفریم بقیه نماز خونه و مشغول تماشای دربی 

استادم اومد تا شروع کرد حرف زدن یهو داد و هوار سوت سرو صدا گل گل گل گل نماز خونه ترکید 

استادم درسو ول کرد جلدی رفت سر گوشی ببینه کی گل زد 

بعدش هم گفت کلاس تعطیل و خودش رفت نماز خونه دی 

منم از خدا خواسته راه افتادم بیام خونه 

تو تاکسی هم برخلاف همیشه که راننده تاکسی میشد کارشناس مسائل استراتژیک و اوضاع سیاسی منطقه و جهان و تحلیل میکرد امروز همه روزه سکوت گرفته بودن و گوش به بلندگوی رادیو و صدای گزارشگر سپرده بودن 

که سوت پایان بازی خورد و اتوبان شد مجلس عروسی همه ماشینا بوق بوق بوق بوق 

پیاده که شدیم همه داشتن تبریک می گفتن و کف و سوت و صدای بوق بوق بوق بوق ماشینا 

پ ن: آخرش نفهمیدم فازشون چیه ولی برام جالب بود 

.

خیلی قبل تر ها مد شده بود نالیدن از تلفن و موبایل و این ها ؛ که مثلا قبلا هفته ای یک بار به دیدار هم می رفتیم الآن اما به شنیدن صدای یکدیگر و خواندن دو سه جمله قناعت میکنیم...

بعد تر ها هم  ایمیل و  مسنجر و فیسبوک و امثالهم روی کار آمد...

دیدار ها و دیدن ها هر روز کمتر می شد و رابطه ها کمرنگ تر

نالیدن از بی مهری و این ها هم که ورد زبان همه ...

تا چند سال پیش تلگرام وارد بازار شد و تب گروه ها و پی ام ها و این چیز ها بالا رفت...

دید و بازدیدها رنگ شب به خیر و صبح بخیر و مطالب علمی و جوک فرستادن گرفت

روز به روز پیشرفته تر شدیم و روابط با تکنولوژی پیش رفتند ...

بعد تر قابلیت سکرت چت آمد که مثلا الان اگر حرفی زدی دو ثانیه بعد حرفت نابود شود و انگار نه انگار که چیزی گفتی و حتی بتوانی حرفت را صد بار با صد معنی مختلف ویرایش کنی

حالا هم چند وقتی است برنامه ای هم عرض همین تلگرام آمده به نام موبوگرام و یا خیلی چیز های مثل این !!

قابلیت جالبش این است که می توانی پیام طرف را بخوانی ولی او اصلا روحش هم خبردار نشود ... و بعد از یک هفته هم جوابش را بدهی یا ندهی ...

پیشرفت و این چیز ها خیلی خوب هستند ولی کاش کمی چرتکه بیندازیم و وقتی خودمان برای دیگران حتی به اندازه تیک دوم ارزش قائل نیستیم انتظار جان نثار بودن از کسی نداشته باشیم !!

کاش روزی که خیلی دیر نباشد بفهمیم چیزی که به بازیش گرفته ایم، رابطه هاییست که سالها بعد می تواند دوای درد شود...

همین

معمولی بودن!

معمولی بودن در زندگی، میتواند سخت ترین وضعیت ممکن باشد.

مثلا؛

شاگرد معمولی بودن، قیافه معمولی داشتن، دونده معمولی بودن، نقاش معمولی بودن، دانشجوی معمولی بودن، نویسنده معمولی بودن، معمولی ساز زدن، معمولی مهمانی دادن، فرزند معمولی داشتن...

...

منظورم از "معمولی" همان است که عالی و ایده آل و منحصر به فرد و کمیاب و در پشت ابرها نیست، بلکه همین جا، روی زمین، کنار ما، فراوان و بسیار هست.

فرهنگ ایده آل گرایی تیغ دولبه ای است که هم انگیزه ایست مثبت برای پیشرفت و هم می تواند شوق و ذوق فراوان آدمهای معمولی را شهید کند. 

من مثلا بعد از سالها با علاقه نقاشی کشیدن، روزی که فهمیدم در نقاشی خیلی معمولی ام برای همیشه نقاشی را کنار گذاشتم. این کنار کشیدن زمانی بود که همکلاسی دبیرستانم، در عرض دو دقیقه با مداد بی جانش، چهره معلم مان را کوبید...

کنار طرحی که من بیست دقیقه طول کشیده بود تا دزدکی در حاشیه جزوه از او بکشم.

حقیقت این است که دوستم در نقاشی یک نابغه بود و تمرین و پیگیری من خیلی با نبوغ او فاصله داشت و من لذت نقاشی کشیدن را از خودم گرفتم تا خفت معمولی بودن را تحمل نکنم.

آن روزها آنقدر ضعیف بودم که با شاخص های "ترین" زندگی کرده و خود را مقایسه می کردم. و این ترین بودن آدم را ضعیف و شکننده می کند.

شاید همه آدم ها اینطور نباشند. من اما، همیشه در درونم یک سوپر انسان داشته ام که می خواست اگر دست به گچ بزند، آن گچ حتماً بایستی طلا شود. یک توانای مطلق که در هیچ کاری حق معمولی بودن را ندارد.

اما امروز فهمیده ام که معمولی بودن شجاعت می خواهد. آدم اگر یاد بگیرد معمولی باشد نه نقاشی را میگذارد کنار، نه دماغش اگر معمولی است را عمل می کند، نه غصه می خورد که ماشینش معمولی است، نه حق غذا خوردن در یک سری از رستوران های معمولی را از خودش میگیرد، نه حق لبخند زدن به یک سری آدم ها را، نه حق پوشیدن یک سری لباس ها را.

حقیقت این است که "ترین" ها همیشه در هراس زندگی می کنند. هراس هبوط (سقوط) در لایه آدم های "معمولی". و این هراس می تواند حتی لذت زندگی، نوشتن، درس خواندن، نقاشی کشیدن، ساز زدن، خوردن، نوشیدن و پوشیدن را از دماغشان دربیاورد.

تصمیم گرفته ام خودِ معمولی ام را پرورش دهم. نمی خواهم دیگر آدم ها مرا فقط با "ترین"هایم به رسمیت بشناسند. از حالا خودِ معمولی م را به معرض نمایش می گذارم و به خود معمولیم عشق می ورزم و به آدم ها هم اجازه دهم به منِ معمولی عشق بورزند.

علی شریفی 

داستان قیمت حاکم

روزی ملانصرالدین به حمام رفته بود اتفاقا حاکم شهر هم برای استحمام آمد حاکم برای اینکه با ملا شوخی کرده باشد رو به او کرد و گفت : ملا قیمت من چقدر است؟
ملانصرالدین گفت : بیست تومان.
حاکم ناراحت شد و گفت : مردک نادان اینکه تنها قیمت لنگی حمام من است.
ملا هم گفت: منظورم همین بود و الا خودت ارزش نداری!

امروز حس نوشتن نبود 

نه حس جوک نه داستان نه شعر 

یادمه روزهای اولی که اومدم سراغ وبلاگ نویسی ظرف چند روز کلی دنبال کننده پیدا کردم کلی وبلاگ باحال رو هم دنبال کردم( اماظاهرا دوران وبلاگ نویس ها رو به اتمامه بخاطر شبکه های مجازی مثل تلگرام ) البته اون موقع تو بلاگفا بودم دوران خوشی بود با دوستانی که هر روز سوژه ای برای نوشتن پیدا میکردند و با لشگری از سوال زمین و زمان را زیر سم اسب انتقاد میکشیدند و هیچ سوژه ای از تیزی قلمشان در امان نبود 

کسانی که هیچ وقت اونها رو ندیدم هیچ وقت صدا شونو نشنیدم اما سالها با هم بودیم و از خوشی هم شاد میشدیم و در سختی ها به هم امید دادیم هنوز تاریخ تولدبعضی شان را به یاد دارم و غرغر های آن روزتان را که چرا کسی بجز فلان بانک تاریخ تولدم رو یادش نبود 

امروز اومدم بنویسم دلم گرفت چون دیگه هیچ کدوم تون نیستید مثل یک خانواده بودیم که هر اتفاقی می افتاد اول برای هم مینوشتیم درد و دلهایی با هم کردیم که با نزدیک ترین دوستان حقیقی خودمون نکردیم 

دوستان من پستهای خدا حافظی تک تک تون رو بارها خوندم 

اون روز نگفتم ولی اشک تو چشمام جمع شده بود 

یکی یکی رفتید.......... 

من ماندم و من 

میخوام بنویسم ولی وقتی شما نیستید حس نوشتنم نیست 

نمیدونم کجایین 

نمیدونم چیکار میکنین 

امروز دلم واستون تنگ شده جاتون خالی خالیه 

امیدوارم یه روز این نوشته رو بخونید 

دوستون دارم 

هرجا هستید امیدوارم موفق و پیروز باشید