پریان

.داستان کوتاه 

 جواب ابلهان خاموشی‌ست

نقل است که شیخ الرئیس ابوعلی سینا وقتی از سفرش به جایی رسید اسب را بر درختی بست و کاه پیش او ریخت و سفره پیش خود نهاد تا چیزی بخورد .

روستایی خر سوار آنجا رسید. از خرش فرود آمد و خر خود را در پهلوی اسب ابوعلی سینا بست تا در خوردن کاه شریک او شود و خود رو به شیخ نهاد تا بر سفره نشیند.

شیخ گفت : خر را پهلوی اسب من مبند که همین دم لگد زند و دستش بشکند.

روستایی آن سخن نشنید و با شیخ به نان خوردن مشغول گشت. ناگاه اسب لگدی زد.

روستایی گفت : اسب تو خر مرا لنگ کرد. شیخ ساکت شد و خود را لال ظاهر نمود.

روستایی او را کشان کشان نزد قاضی برد. قاضی از حال سوال کرد، شیخ هم چنان خاموش بود .

قاضی به روستایی گفت :  این مرد لال است؟

روستایی گفت : این لال نیست بلکه خود را لال ظاهر ساخته تا اینکه تاوان خر مرا ندهد پیش از اینکه با من سخن گفته.

قاضی پرسید : با تو سخن گفت .....؟

او جواب داد که : گفت خر را پهلوی اسب من نبند که لگد بزند و دستش بشکند.

 قاضی خندید و بر دانش شیخ آفرین گفت.

شیخ پاسخی گفت که زان پس در زبان پارسی مَثَل گشت. «جواب ابلهان خاموشی است»

امثال و حکم علی اکبر دهخدا

اتوبوس نگه داشت. شاگر شوفر، زوری به صدایش داد و گفت: یک ربع نماز،‌ ناهار و دستشویی مرد چاقی که ظاهری اتو کشیده و شیک داشت و همان جلوی اتوبوس نشسته بود، گفت: توی یه ربع نمیشه حتی یکی از این کارها را درست و درمان، طوری که قشنگ به دل آدم بچسبه انجام داد؛ چه برسه به هر سه تا با هم

شاگر شوفر به حرف مرد چاق محل نگذاشت. مرد چاق موقع پیاده شدن به جوانک شاگرد گفت: من غذا خوردم. با نماز و دستشویی هم میونه خوبی ندارم. بذار بشینم توی اتوبوس

شاگر شوفر دستمال کثیفی دستش گرفته بود و داشت می‌کشید به شیشه‌ها؛ نمی‌شه آقا. در اتوبوس را باید قفل کنم. اگه چیزی گم بشه جواب مردم را شما می‌دی؟

مرد چاق جواب جوانک را نداد و از اتوبوس فاصله گرفت. اول رفت سراغ کوزه‌های گلی،‌ اصلا سرگرمی جالبی نبود. چند متر آن طرف تر چند نفر حلقه زده بودند، رفت تا سر و گوشی آب بدهد.

مرد ژنده پوشی روی زمین نشسته بود و چهار تا کارت سفید دستش بود. کارت‌ها را بالا آورد و رو به مردم گرفت و پشت آن‌ها را نشان داد. پشت همه سفید بود به جز یکی که علامت داشت. کارت‌ها را روی زمین گذاشت و با چند حرکت ساده کارت‌ها را جابه جا کرد و خواست که مردم کارت علامت دار را حدس بزنند.

همه کارت سوم را نشان دادند. کارت را برگرداند. درست بود. دوباره کارت‌ها را به هم زد؛ کمی سریع تر از قبل ولی حدس زدنش باز هم کار سختی نبود. باز پرسید. اکثرا کارت اول را انتخاب کردند. این بار مرد کارت را برنگرداند. سرش را بالا آورد و با آن چشمان نسبتا لوچش جمع را گذرا ورانداز کرد. رو به مرد چاق کرد و گفت: سر چند؟ مرد چاق با تعجب پرسید: چی چند؟ مرد ژنده پوش که حوصله توضیح دادن نداشت رو به جمع کرد و گفت: سر چند؟ و ادامه داد: 2هزار تومان خوبه؟ مرد جوانی پرید جلو و گفت: دو تومان، برش گردون مرد ژنده پوش دست کرد در جیبش و یک مشت پول کهنه و مچاله را در آورد و یک 2هزار تومانی گذاشت وسط و از جوان هم خواست 2هزار تومان بدهد. جوان پول را داد و ژنده پوش کارت را برگرداند. درست بود. کارت اول علامت دار بود.

جوان دو تومان کاسب شد. پول را گرفت و رفت و ادامه نداد. ژنده پوش شاکی شد و زیر لب غر زد. دوباره کارت‌ها را به هم زد و باز به همان سادگی روی زمین ریخت.

مرد چاق که تازه ماجرا را فهمیده بود، قبل از آن که ژنده پوش چیزی بپرسد با اشتیاق گفت: کارت چهارم و باز قبل از آن که حرفی زده شود گفت: سر پنج تومان و زود دست کرد در جیب بغل کتش و یک دسته پنج تومانی در آورد و یک پنج تومانی کشید بیرون و با اعتماد به نفس گفت: بیا، بذار وسط

ژنده پوش نگاهی به مرد چاق کرد و گفت: زود راه افتادی و از سر رضایت لبخندی زد که دندان‌های یکی در میان و کج و کوله تا بیخ دهانش به راحتی دیده شد. بعد رو به مرد چاق گفت: پنج تومان زیاد نیست؟ مرد چاق گفت: دبه در نیار، بذار وسط.

ژنده پوش دوباره رو کرد به مرد چاق و گفت: اهل بازی هستی یا تو هم ول می‌کنی می‌ری؟ هستی تا پنج تا بازی؟ مرد چاق با اطمینان گفت: آره آره هستم. ژنده پوش کارت را برگرداند، باخته بود.

مردم کف زدند. مرد چاق بیشتر سر ذوق آمد و ادامه داد: سر ده تومان ژنده پوش هم از قیمت پیشنهادی راضی بود. ژنده پوش داشت کارت‌ها را بر می‌زد که سرو کله جوان با لپ‌های باد کرده و ساندویچ به دست پیدا شد و باخوشحالی به ژنده پوش گفت: دستت درد نکنه، یه بچه یتیم و سیر کردی

چهره ژنده پوش در هم رفت. جوان راهش را گرفت و رفت. چاق و ژنده پوش ادامه دادند. سرعت بازی زیاد شده بود و قیمت‌ها هم بالا و پایین می‌رفت. بازی از پنج دفعه گذشت و توافق کردند تا ده بازی. ژنده پوش بیشتر باخته بود. مرد چاق حسابی سر کیف شده بود. جمعیت زیاد و زیادتر می‌‌شد.

ژنده پوش نگاهی به ساعتش کرد وگفت: باز هم بازی کنیم؟

مرد چاق با خوشحالی گفت: ‌آره، حتم

ژنده پوش گفت: بازی آخر؟

مرد چاق سرش را تکان داد که یعنی بازی آخر!

ژنده پوش گفت: میدونی چیه؟ توی بازی آخر، ما یا زنگی زنگی ایم یا رومی روم.

مرد چاق نفهمید منظورش چیست خب، یعنی چی؟

ژنده پوش گفت: یعنی بازی آخر هرچی داریم وسط می‌ذاریم

چاق جا خورد ولی برای این که کم نیاورد خودش را جمع وجور کرد و چون چند بار هم بیشتر برده بود گفت: هستم داداش بذار وسط

ژنده پوش گفت: ببینم چقدر دارم و کیف پاره اش را به سمت خود کشید و زیپ بغل کیف را به اندازه‌ای که یک دست داخل برود باز کرد و یک مشت پول بیرون آورد. پول‌ها را شمرد؛ شد 283 هزار تومان.

مرد چاق گفت: من 300 تومان می‌ذارم بقیه اش هم مهم نیست

ژنده پوش کارت‌ها را برداشت و خیلی ساده تر از قبل بر زد و خیلی معمولی وسط گذاشت و آرام جابه جا کرد. آن قدر بد بر زد که همه برایش تاسف خوردند. به محض این که کارش تمام شد جمعیت که طاقت نداشتند ساکت بمانند این بار در گوشی و با اشاره چاق را کمک نکردند و سر و صدای همه بلند شد و همه یک رای داشتند؛ کارت اول.

ژنده پوش بر خلاف دفعات قبل خیلی شاکی شد و با ص

ورت درهم گفت: آقایون باشعور! اگر مرد هستید خودتون بازی کنید، اگر هم مردونگی ندارید صحبت اضافی موقوف بعد رو به مرد چاق کرد وگفت: بگو

چاق گفت: کارت اول

ژنده پوش گفت: انتخاب خودت را بگو. می‌خواهی دوباره بر بزنم

چاق مثل اسپند روی آتش از جا پرید و داد زد: چی چی رو دوباره بر بزنم، برگردون ببینم. به من چه بقیه فضولی کردند؟

ژنده پوش بی معطلی کارت‌ها را برگرداند. چاق خشکش زد.

کارت چهارم علامت دار بود. مردم آهسته پراکنده شدند و در غم چاق شریک نشدند.

ژنده پوش چنگی به پول‌ها زد و زیپ کیف را باز کرد ولی این بار زیپ اصلی را آن هم تا ته و تا یخ چاق باز نشده بود پول‌ها را داخل کیف ریخت. داخل کیف پر بود از پول و تراول‌های رنگارنگ.

مرد چاق به خودش آمد، تا خواست حرفی بزند مرد زیپ کیف را کشید و رفت.

مرد چاق داد زد بیا یک بار دیگه بازی کنیم، فقط یک بار

ژنده پوش حتی بر هم نگشت. چاق خواست بدود دنبالش که شاگرد شوفر با تشر داد زد: آقا بدو برو بالا! همه منتظر شما هستند برو دیر شد بابا. معرکه گرفتی؟

مرد چاق چاره ای نداشت. جز سوار شدن. بالا که آمد، دید جوانی که 2 هزار تومان برده بود نیشش تا بناگوش باز است و می‌خندد. گفت: باختی همه رو؟ طمع کردی؟ من هفته پیش یکی دیگه رو دیدم که این جوری باخت. به همون ساندویچ باید قانع باشی! و باز خندید.

چاق با بی محلی رد شد و رفت نشست کنار پنجره. شاگرد شوفر فرمان می‌داد تا اتوبوس سر و ته شد، قبل این که سوار شود، تیز پرید سمت ژنده پوش و یک 5 هزار تومانی گرفت و سوار شد. اتوبوس با غرش راه افتاد و رفت.

هفت، هشت نفر از تماشاگران معرکه هم رفتند پیش ژنده پوش. و او دست کرد در جیبش و به هر کدام چیزی داد.

اتوبوس دیگری از راه رسید، ژنده پوش همان جا روی زمین نشست و بساطش را پهن کرد.

شوهر کارمند است و زن معلم است و چهار فرزند دارند. به خاطر شغلشان یک خانم خدمتکار از شرق آسیا آوردند. 

یک روز همسر از مدرسه برگشت، چون شوهر برای مسافرت به شهر دیگری می رفت، میخواست با او خداحافظی کند. وقتی وارد منزل شد و خواست وارد اتاق خوابش شود شوهر پاک دامنش را دید که در آغوش خدمتکار است.

زن به مدرسه برگشت، گویا چیزی اتفاق نیافتاده است.

سبحان الله! اولین باری است که می شنوم یک زن اعصابش را در چنین جایی حفظ می کند. 

 بعد از این که در وقت همیشگی به خانه برگشت شوهرش به فرودگاه رسیده بود. زن با او تماس گرفت و به خاطر سلامتی به او تبریک گفت، ولی در خانه اش چه اتفاقی افتاد؟

این زن بزرگوار با برادرش تماس گرفت و گفت: میخواهم همین امروز قبل از فردا این خدمتکار را به کشورش بفرستی.

خدمتکار برای همیشه از کشور اخراج شد.

 یک هفته بعد وقتی شوهر آمد در مورد خدمتکار پرسید که کجاست؟

همسرش گفت: بعد از مسافرت تو خدمتکار مریض شد. او را به بیمارستان بردم، بعد از آزمایشات پزشکی دریافتم که مبتلا به ایدز است. به جوابی نگاه کنید که مانند شمشیر است. 

شوهر دیوانه شد، پریشان گشت و نمی توانست به او بگوید که با او زنا کرده است. بعد از این که همسر به او خبر داد که وضعیت خدمتکار خیلی بد بود و شاید با زندگی وداع گفته است، شوهر افسرده شد، انزوا اختیار کرد، چیزی نمیخورد و تمام اشتهایش را از دست داده بود. در حالی که با سختی ها دست و پنجه نرم می کرد حدود شانزده کیلو وزن کم کرده بود.

آیا برای همسرش اعتراف می کند که خیانت کرده است یا به توبه روی می آورد و رازش را با خود به گور می برد؟

بعد از شش ماه وضعیتش بد شد و به بیماری وسواس مبتلا گشت. هر لحظه منتظر مرگ بود. آن هم چه مرگی! مرگ با رسوایی!

وقتی همسر وضعیتش را این گونه دید او را به گوشه ای کشید و برایش تعریف کرد که وقتی می خواست به سفر برود او را با خدمتکار در روی تخت دیده و این داستان را ساخته تا به پروردگارش برگردد و خانه و خانواده اش را حفظ کند و خدمتکار به بیماری ایدز مبتلا نبوده است.

  شگرد اقتصادی ملانصرالدین

ملانصرالدین هر روز در بازار گدایی می کرد و مردم با نیرنگی، حماقت او را دست می انداختند. دو سکه به او نشان می دادند که یکی شان طلا بود و یکی از نقره، اما ملانصرالدین همیشه سکه نقره را انتخاب می کرد. این داستان در تمام منطقه پخش شد. هر روز گروهی زن و مرد می آمدند و دو سکه به او نشان می دادند و ملانصرالدین همیشه سکه نقره را انتخاب می کرد.

تا اینکه مرد مهربانی از راه رسید و از اینکه ملانصرالدین را آنطور دست می انداختند، ناراحت شد. در گوشه میدان به سراغش رفت و گفت: هر وقت دو سکه به تو نشان دادند، سکه طلا را بردار. اینطوری هم پول بیشتری گیرت می آید و هم دیگر دستت نمی اندازند. ملانصرالدین پاسخ داد: ظاهرا حق با شماست، اما اگر سکه طلا را بردارم، دیگر مردم به من پول نمی دهند تا ثابت کنند که من احمق تر از آن هایم. شما نمی دانید تا حالا با این کلک چقدر پول گیر آورده ام. اگر کاری که می کنی، هوشمندانه باشد، هیچ اشکالی ندارد که تو را احمق بدانند!

در افسانه ای هندی آمده است که مردی هر روز دو کوزه بزرگ آب به دو انتهای چوبی می بست...چوب را روی شانه اش می گذاشت و برای خانه اش آب می برد.

یکی از کوزه ها کهنه تر بود و ترک های کوچکی داشت. هربار که مرد مسیر خانه اش را می پیمود نصف آب کوزه می ریخت.

مرد دو سال تمام همین کار را می کرد. کوزه سالم و نو مغرور بود که وظیفه ای را که به خاطر انجام آن خلق شده به طورکامل انجام می دهد. اما کوزه کهنه و ترک خورده شرمنده بود که فقط می تواندنصف وظیفه اش را انجام دهد.

هر چند می دانست آن ترک ها حاصل سال ها کار است. کوزه پیر آنقدر شرمنده بود که یک روز وقتی مرد آماده می شد تا از چاه آب بکشد تصمیم گرفت با او حرف بزند : " از تو معذرت می خواهم. تمام مدتی که از من استفاده کرده ای فقط از نصف حجم من سود برده ای...فقط نصف تشنگی کسانی را که در خانه ات منتظرند فرو نشانده ای. "

مرد خندید و گفت: " وقتی برمی گردیم با دقت به مسیر نگاه کن. " موقع برگشت کوزه متوجه شد که در یک سمت جاده...سمت خودش... گل ها و گیاهان زیبایی روییده اند.

مرد گفت: " می بینی که طبیعت در سمت تو چقدر زیباتر است؟ من همیشه می دانستم که تو ترک داری و تصمیم گرفتم از این موضوع استفاده کنم.

این طرف جاده بذر سبزیجات و گل پخش کردم و تو هم همیشه و هر روز به آنها آب می دادی. به خانه ام گل برده ام و به بچه هایم کلم و کاهو داده ام. اگر تو ترک نداشتی چطور می توانستی این کار را بکنی؟

یک روز پدر بزرگم برام یه کتاب دست نویس آورد، کتابی بسیار گرون قیمت و با ارزش. وقتی به من داد، تاکید کرد که این کتاب مال توئه مال خود خودته، و من از تعجب شاخ در آورده بودم که چرا باید چنین هدیه با ارزشی رو بی هیچ مناسبتی به من بده. من اون کتاب رو گرفتم و یه جایی پنهونش کردم!

چند روز بعدش به من گفت کتابت رو خوندی ؟ گفتم نه، وقتی ازم پرسید چرا گفتم گذاشتم سر فرصت بخونمش، لبخندی زد و رفت.

همون روز عصر با یک کپی از روزنامه همون زمان که تنها نشریه بود برگشت اومد خونه ما و روزنامه رو گذاشت روی میز، من داشتم نگاهی بهش مینداختم که گفت این مال من نیست امانته باید ببرمش.

به محض گفتن این حرف شروع کردم با اشتیاق تمام صفحه هاش رو ورق زدن وسعی میکردم از هر صفحه ای حداقل یک مطلب رو بخونم.

در آخرین لحظه که پدر بزرگ میخواست از خونه بره بیرون تقریبا به زور اون روزنامه رو کشید از دستم بیرون و رفت. فقط چند روز طول کشید که اومد پیشم و گفت ازدواج مثل اون کتاب و عشق مثل اون روزنامه می مونه!

یک اطمینان برات درست می کنه که این زن یا مرد مال تو هستش مال خود خودت، اون موقع هست که فکر میکنی همیشه وقت دارم بهش محبت کنم، همیشه وقت هست که دلش رو به دست بیارم، همیشه وقت هست که اشتباهاتم رو جبران کنم، همیشه می تونم شام دعوتش کنم.

اگر الان یادم رفت یک شاخه گل به عنوان هدیه بهش بدم، حتما در فرصت بعدی اینکارو می کنم. حتی اگر هرچقدر اون آدم با ارزش باشه مثل اون کتاب نفیس و قیمتی، اما وقتی که این باور در تو نیست که این آدم مال منه، و هر لحظه فکرمیکنی که خوب اینکه تعهدی نداره میتونه به راحتی دل بکنه و بره مثل یه شیء با ارزش ازش نگهداری می کنی و همیشه ولع داری که تا جاییکه ممکنه ازش لذت ببری شاید فردا دیگه مال من نباشه.

درست مثل اون روزنامه حتی اگر هم هیچ ارزش قیمتی نداشته باشه ... و اینطوره که آدمها یه دفعه چشماشون رو باز میکنن میبینن که اون کسی رو که یه روز عاشقش بودن از دست دادن و دیگه مال اونها نیست ...

زن به شیطان گفت : آیا آن مرد خیاط را می بینی ؟ میتوانی بروی وسوسه اش کنی که همسرش را طلاق دهد ؟

شیطان گفت : آری و این کار بسیار آسان است

پس شیطان به سوی مرد خیاط رفت و به هر طریقی سعی می کرد او را وسوسه کند اما مرد خیاط همسرش را بسیار دوست داشت و اصلا به طلاق فکر هم نمی کرد

پس شیطان برگشت و به شکست خود در مقابل مرد خیاط اعتراف کرد

سپس زن گفت : اکنون آنچه اتفاق می افتد ببین و تماشا کن

زن به طرف مرد خیاط رفت و به او گفت :

چند متری از این پارچه ی زیبا میخواهم پسرم میخواهد آن را به معشوقه اش هدیه دهد پس خیاط پارچه را به زن داد. سپس آن زن رفت به خانه مرد خیاط و در زد و زن خیاط در را باز کرد وآن زن به او گفت : اگر ممکن است میخواهم وارد خانه تان شوم برای ادای نماز ، و زن خیاط گفت :بفرمایید،خوش آمدید

و آن زن پس از آنکه نمازش تمام شد آن پارچه را پشت در اتاق گذاشت بدون آنکه زن خیاط متوجه شود و سپس از خانه خارج شد و هنگامی که مرد خیاط به خانه برگشت آن پارچه را دید و فورا داستان آن زن و معشوقه ی پسرش را به یاد آورد و همسرش را همان موقع طلاق داد.

سپس شیطان گفت : اکنون من به کید و مکر زنان اعتراف می کنم

و آن زن گفت :کمی صبر کن

نظرت چیست اگر مرد خیاط و همسرش را به همدیگر بازگردانم؟؟؟!!!

شیطان با تعجب گفت : چگونه ؟؟؟

آن زن روز بعدش رفت پیش خیاط و به او گفت

همان پارچه ی زیبایی را که دیروز از شما خریدم یکی دیگر میخواهم برای اینکه دیروز رفتم به خانه ی یک زنی محترم برای ادای نمازو آن پارچه را آنجا فراموش کردم و خجالت کشیدم دوباره بروم و پارچه را از او بگیرم و اینجا مرد خیاط رفت و از همسرش عذرخواهی کرد و او را برگرداند به خانه اش.

عشق همه چیز را خراب میکند

نیمه شب پانزدهمین روز فروردین دخترک در حالی که از فرط خستگی بخاطر رقصیدن زیاد روی پاهایش بند نبود لبخند زنان دست پسرک را تا لب دریاچه کشید و کنار آن روی چمن های خیس دراز کشیدند. پسرک چشم های نیمه بازش را به دختر دوخته بود. دستهایش را به سمت صورت دخترک برد و آن را به سمت خویش برگرداند. در حالی که در آتش شوق و هوس می سوخت گفت : می توانم تو را برای همیشه داشته باشم؟

دخترک چشم از او گرفت. کمی به فکر فرو رفت. نفس عمیقی کشید و در جوابش گفت: بزار بهت بگم بعدش چی میشه

الان من پیشنهادت رو قبول می کنم. بعدش احتمالا دوتاییمون از خوشحالی بلند شیم و رو چمنا بدویم یا از سر هیجان رو هم دیگه آب بپاچیم و حسابی خیس بشیم...

بعدها که بارون‌ اومد دست همو بگیریمو تا خود صبح زیر بارون قدم بزنیم. و چون من سرمایی ام احتمالا سردم بشه و بلرزم. تو هم کتت رو در بیاری بندازی رو شونه من. بعد دستت رو بذاری پشت کمرم و به قدم زدنمون ادامه بدیم. شاید هم تو گوش هم زمزمه های عاشقونه سر بدیم که تا یه هفته از زور ذوق خوابمون نبره...

بعدا شاید با دوستامون بریم بیرون. دوستایی که تازه از یه رابطه عاطفی اومدن بیرون. یه سریاشون تصمیم گرفتن تنها بمونن و کسی رو تو خلوتشون راه ندن. یه سریاشونم لابد ترجیح دادن دورشونو شلوغ کنن و با همه باشن تا بلکه اینجوری خودشونو گول بزنن و بتونن از تنهایی فرار کنن. این وسط حتما ما باز هم دست همو می گیریم و دل همه شونو آب می کنیم. اینجا شاید تو موهامو بزنی کنار، گردنمو ببوسی و رو به اون دسته آخر از دوستات بگی: یکی هر روز، نه هر روز یکی... و من تو دلم یه عالمه ذوق کنم.

بعدترش حتما روز تولدمه. تو از یه هفته قبل‌ بالا پابین می پری و خودتو به آب و آتیش می زنی تا یه شب فراموش نشدنی واسه من بسازی. منم حتما از ته قلب خوشحال می شم و خدا رو به خاطر وجود تو شکر می کنم.

اِمممم... دیگه چی میشه؟

طره ای از موهایش را پشت گوشش نشاند و ادامه داد:

اِممممم... بعدش حتما مدت زیادی از دوستیمون گذشته و عاشق هم شدیم. همه مارو به اسم هم می شناسن. شایدم وقتی با هم تو جاهای رسمی حاضر بشیم منو به فامیلی تو صدا کنن و منم هربار قند تو دلم آب بشه.

بعدترش شاید با هم به کنسرت خواننده مورد علاقه تو بریم. اون شب از همه دغدغه هامون آزاد بشیم و با خیال راحت وسط جمعیت داد بزنیم و خواننده رو همراهی کنیم. احتمالا آخرش یه آهنگ لایت هم پخش بشه و دست تو دور کمر من و دست منم حتما دور گردن تو حلقه بشه و با هم برقصیم. بعدش هم به همراه عشق بازی به استقبال خواب بریم، همدیگه رو غرق بوسه کنیم و به شب رمانتیکمون پایان بدیم.

بذار یه ذره برم جلوتر...

چشماش را ریز کرد و پس از چند ثانیه مکث ادامه داد:

اینجا دقیقا همون جاییه که حتما اختلافامون شروع می شه. بحث سر چیزای کوچیک، اختلاف نظر سر مسائل بزرگ، بهونه گیرای وقت و بی وقت و هزار تا مشکل دیگه... شایدم خوشی زده زیر دلمون و به هر حال یکی مون به هر دلیلی تصمیم می گیره بره.

کمی به سمت پسر کج شد و خیره شد در چشمانش: کسی هم که تصمیم می گیره بره، حتی اگه نره، دیگه پیشت نیست...

نگاهش رو از پسر گرفت و دوخت به آسمون مهتابی: رابطه مون بد یا خوب تموم میشه. اولش حتما جفتمون داغیم و عین خیالمون نیست. شاید من وقتمو با دوستام پر کنم و باهاشون خوش بگذرونم و اصلا هم یاد تو نیفتم. تو هم شاید همین کارا رو بکنی و من حتی یه لحظه هم تو فکرت نباشم.

بعدترش شاید وقتی باشه که یه دفعه به خودمون می یایم. اون اول داغ بودیم ولی اینجا حتما بدون هم یخ می زنیم. یه باره غم و غصه هجوم میارن سمتمون. شاید تو به ارتش بیست نفره سیگارت پناه ببری، منم همه چیو ول کنم، دور خوش گذرونی و رفیق بازیمو خط بکشم و خودمو پشت درسم قایم کنم. ادامه اش بدم و بعدشم حتما بچسبم به کار.

بعدها حتما تو کار مورد علاقه ات موفق شدی. شایدم اون بین با یه دختر آشنا شدی و باهاش ازدواج کردی. منم حتما همچنان چسبیدم به کارم انگار که با کار ازدواج کردم.

به اینجا که رسید دختر آه کشید. سرش رو انداخت پایین و گردنبندش رو تو مشتش گرفت: آخه می دونی... من خودم رو می شناسم... اون موقع حتما نگاه آدما روم سنگینی می کنه. شایدم منو با انگشت به هم نشون بدن و انگ منزوی و بی تفاوت بودن بهم بزنن... حتما من بهشون اهمیت نمی دم. اونا چه می فهمن آدمای بی تفاوت یه روزی همه چی واسشون مهم بوده. چه می فهمن بدترین کاری که یه نفر می تونه با دلت بکنه اینه که دیگه از بودن هیچ کس ذوق نکنی. چه برسه به این که بخوای تنهایی ات رو باهاش قسمت کنی و منزوی نمونی. چه می فهمن اعتماد کردنِ دوباره برات از روزی هزار بار جون دادن سخت تره...

لبخند دردناکی زد و سرش رو گرفت بالا: تو هم حتما هر شب واسه زنت گل می

خری و آخر هفته ها می بریش رستوران. اونم از کارایی که تو روز کرده بر ات می گه و با صدای بلند با هم می خندین

بعدتر شاید بچه دار شدی و سرت به دخترت گرم بشه. واسش لباسای پف دار و کفشای عروسکی بخری و به زنت سفارش کنی حواسش بهش باشه‌. شاید فقط لبخندات کمی درد بکنه و احتمالا اون ارتش بیست نفره ات رو همچنان همراه خودت این ور اون ور بکشونی. منم حتما تو کارم پیشرفت چشمگیری کردم و مثلا شدم همه کاره یه شرکت مهندسی. همه فکر و ذکرم شده کار و احتمالا اون وسط هم شنبه تا پنجشنبه به تو فکر کنم، جمعه ها عاشقت بشم.‌‌

بعدها شاید از هم متنفر شدیم. شایدم به یاد هم بسوزیم و بخوایم حتی یه روزم که شده برگردیم به گذشته. شاید آرزو کنیم نبودنمون کوتاه بیاد چرا که پایانمون نزدیک شده...

دخترک قطره اشکی که گوشه چشمش را به بازی گرفته بود با سر انگشت پاک کرد. در حالی که خیرگی اش به آسمان و گونه های گل انداخته اش نشان از آتش درونش بود با بغض دستهای پسر را فشار داد و گفت:

بگذار دوست بمانیم عشق همه چیز را خراب می کند...

حکایت

یه کلاغ روی یه درخت نشسته بود و تمام روز بیکار بود

 و هیچ کاری نمی کرد. 

یه خرگوش از کلاغ پرسید: 

منم می تونم مثل تو تمام روز بیکار بشینم 

و هیچ کاری نکنم؟ کلاغ جواب داد: 

البته که می تونی!

 خرگوش روی زمین کنار درخت نشست و مشغول استراحت شد. 

یهو روباه پرید خرگوش رو گرفت و خورد!

نتیجه اخلاقی:

 برای اینکه بیکار بشینی و هیچ کاری نکنی ،

باید اون بالا بالاها نشسته باشی!

____________________________________________________

مردی نزد جوانمردی آمد و گفت:

 تبرکی میخواهم. جامه ات را به من بده تا من نیز همچون تو از جوانمردی

 بهره ای ببرم. جوانمرد گفت:

 جامه ی مرا بهایی نیست.

 اما سوالی دارم؟ مرد گفت: بپرس.

 جوانمرد گفت: اگر مردی چادر بر سر کند زن می شود؟ مردگفت: نه جوانمرد گفت اگر زنی جامه ی مردانه بپوشد مرد می شود؟ مرد گفت: نه.

 جوانمرد گفت: پس در پی آن نباش که جامه ی از جوانمردان را در بر کنی که اگر پوست جوانمرد را هم در بر کشی جوانمرد نخواهی شد . 

زیرا جوانمردی به جان است نه به جامه.

____________________________________________________

داستان «آقای نورانی سوخته» از کتاب «رفاقت به سبک تانک»

بعد از دو سه ماه دلم برای اهل و عیال تنگ شد و فکر و خیالات افتاد تو سرم. مرخصی گرفتم و روانه ی شهرمان شدم. اما کاش پایم قلم می شد و به خانه نمی رفتم. سوز و گداز مادر و همسرم یک طرف، پسر کوچکم که مثل کنه چسبیده بود به من که مرا هم به جبهه ببر، یک طرف.

مانده بودم معطل که چگونه از خجالت مادر و همسرم در بیایم و از سوی دیگر چگونه پسرم را از سر باز کنم. تقصیر خودم بود. هر بار که مرخصی می آمدم آن قدر از خوبی ها و مهربانی های بچه ها تعریف می کردم که بابا و ننه ام ندیده عاشق دوستان و صفای جبهه شده بودند، چه رسد به یک پسر بچه ی ده، یازده ساله ای که کله اش بوی قرمه سبزی می داد و در تب می سوخت که همراه من به جبهه بیاید.

و در عین حال پدر صدام یزید کافر را در بیاورد و او را روانه ی بغداد ویرانه اش کند.

آخر سر آن قدر آب لب و لوچه اش را با ماچ های باد کش مانندش به سر و صورتم چسباند و آبغوره ریخت و کولی بازی در آورد تا روم کم شد و راضی شدم که برای چند روز به جبهه ببرمش.

کفش و کلاه کردیم و جاده را گرفتیم آمدیم جبهه. شور و حالش یک طرف، کنجکاوی کودکانه اش طرف دیگر. از زمین و آسمان و در و دیوار ازم سئوال می پرسید:

بابا این تفنگ گندهه اسمش چیه؟

بابا چرا این تانک ها چرخ ندارند، زنجیر دارند؟

بابا این آقاهه چرا یک پا ندارد؟

بابا این آقاهه سلمانی نمی رود، این قدر ریش دارد؟

بدبختم کرد بس که سئوال پرسید و من مادر مرده جواب دادم. تا اینکه یک روز بر خوردیم به یک بنده خدا که رو دست بلال حبشی زده بود و به شب گفته بود تو نیا که من تخت گاز آمده ام. قدرتی خدا فقط دندان ها و دو حدقه چشم سفید داشت.

پسرم در همان عالم کودکی گفت: بابایی مگر شما نمی گفتید رزمندگان ما همه نورانی هستند؟

منظورش را متوجه نشدم: چرا پسرم، مگر چی شده؟

و او جواب داد: پس چرا این آقاهه این قدر سیاه سوخته است؟

سریع منظورش راگرفتم، کم نیاوردم و گفتم: بابا جون اون آقا از بس نورانی بوده صورتش سوخته، فهمیدی؟!